‘Ik ben best wel een bijzonder mantelzorggeval’

GELDROP – Er zijn naar schatting vijf miljoen mantelzorgers in Nederland. Carin van de Waterbeemd is een van hen. Ze kreeg eerst mantelzorg van haar man Jan, werd mantelzorger voor een vriend, tante, voor haar moeder en helpt enkele andere mensen. “Ik ben wel een bijzonder mantelzorggeval.” 

door Martin de Bruijne

De Geldropse Carin was altijd druk in de weer creatief, mooie baan, maar door gezondheidsproblemen raakte ze uitgeput en ziek. Ze kon niet meer lopen en moest een aantal jaren gebruik maken van een rolstoel.
“Als je vanuit de werkzame wereld ineens naar nul gaat dan val je wel in een gat. Je verliest je baan en daarmee ook je houvast. Na een tijdje komen de muren op je af”, blikt ze terug op die moeilijke tijd.

‘Langzaam ben ik uit het gat gekrabbeld en dat komt grotendeels door hem’

Het was in die tijd dat ze mantelzorg kreeg, van haar man Jan. “Mijn Jan was echt de kartrekker, altijd positief en optimistisch , altijd kijken naar wat wel kan. Langzaam ben ik uit het gat gekrabbeld en dat komt grotendeels door hem.  Ik heb een beperking, maar ik heb weer perspectief”, vertelt Carin.

Paradijsvogels

Carin is nu weer volop actief. Niet meer met een drukke betaalde baan, maar als vrijwilligster. Bij Tourclub Mierlo, bij Wintersfeer Geldrop en vooral als mantelzorger van wat ze haar ‘Paradijsvogels’ noemt.
“Als maatje mag ik bijzondere, leuke of eenzame mensen, vaak met geen familie of familie ver weg, begeleiden. Het is echt bijzonder dat ik bij hen mag zijn.”
Zorgen voor andere mensen, Carin doet het graag. Ze helpt met de financiële administratie, een boodschap, het ziekenhuisbezoek en zorgt voor taart op de verjaardag. Ze staat mensen bij in hun laatste levensdagen.
“Bij sommige mensen kom ik al meer dan vijf jaar. Vaak kom ik in eerste instantie voor iets kleins en wordt het steeds meer. Ik heb er een goed gevoel bij en kan mijn tijd zelf indelen”. Carin ervaart dat veel mensen hulp nodig hebben, behoefte hebben aan een steuntje in de rug, aan contact. “Sommige mensen hebben een maatje nodig om mee te praten”.

Wat Carin doet voor haar ‘Paradijsvogels’ is in feite mantelzorgen. “Ik ben een blije mantelzorger. Voordeel is natuurlijk wel dat ik mijn maatjes zelf uitkies en ik kan de deur dichttrekken. Bij de mensen heb ik een hele grote vrijheid. Vaak kom ik echt om iets leuks te gaan doen, ik heb een bevoorrechtte positie.” 

Kleurrijke mensen

Ze ontmoet kleurrijke mensen met bijzondere verhalen. Paradijsvogels die ze mag begeleiden.  Ze ziet zich enigszins als buitenstaander in de zorg voor de mensen die ze mag begeleiden.

Bij de zorg voor haar moeder, die Parkinson heeft, is dat heel anders. “Als het gaat om mijn moeder dan heb ik echt een andere rol. Dan ben ik ‘het lieve zorgzame kind.’ 

‘Ik ben enig kind en kan de zorg dus niet delen met anderen’

Carin vertelt over haar zorgen: “Mijn moeder leeft in een kleine wereld en zit te wachten tot ik kom. Door haar veranderingen van bezige bij tot stilzitten, verbloemen, dingen anders beleven, dat maakt het soms wel zwaar. Ik ben bovendien enig kind en kan de zorg dus niet delen met anderen. Hier trek je de deur niet zomaar dicht”.