Een eeuw vrienden van de duiven
Algemeen 928 keer gelezenGELDROP – Het blijft altijd spannend wanneer de duiven na een lange vlucht weer thuis komen. Ook na tientallen jaren. Jan van Kemenade, Harrie Berkers en Hans Bartels zijn duivenmelkers. Hun club, postduivenvereniging de Trouwe Duif, viert deze maand het honderd jarig bestaan. “Mijn duiven zijn niet te koop.”
door Martin de Bruijne
Tientallen jaren zijn ze al lid van hun vereniging. Ze helpen elkaar, geven elkaar tips en adviezen en kunnen soms lekker steggelen. De gezamenlijke hobby, de duivensport, schept een band. De drie trouwe leden van de Trouwe Duif vertellen in hun clubhuis over hun liefhebberij. In het clublokaal staan de duivenmanden klaar. Net schoongemaakt en gereed om honderden duiven een dag later naar Frankrijk te brengen. Dat gaat per vrachtwagen. Daar worden ze losgelaten en gaan de duiven richting huis. De drie mannen leggen uit dat niet altijd alle duiven thuiskomen. Onderweg komen ze hoogspanningskabels en roofvogels tegen.
Mijn duiven verkoop ik niet, nieuwelingen kunnen er een paar krijgen
De sport is nu natuurlijk totaal anders dan een eeuw geleden. De moderne tijd maakt dat via een vaste elektronische ring de aankomsttijd onmiddellijk wordt doorgegeven aan de wedstrijdleiding.
Rennen naar het clublokaal
Dat ging ooit heel anders, weet Berkers nog. “Liefhebbers die geen klok hadden moesten naar het clublokaal of naar een collega die wel een klok had rennen of fietsen. Ze kregen wel seconden korting op de geconstateerde tijd.” Het huidige elektronische piepsysteem zorgt voor rust. “Iedereen kent verhalen van de zenuwachtige liefhebber, die als de duif eindelijk het hok binnenkwam er als een gek boven op dook om de gummi af te kunnen doen. De duif kwam vervolgens natuurlijk de volgende keer niet meer binnen.”
De Trouwe Duif was lang thuis in de zaal bij café het Molentje in het centrum en bij duivenmelker Ad van Dijk op het Bogardeind. Nu hebben ze een ruimte aan de Kervel.
Ruimte hebben
De mannen praten over de wedstrijden, over hoeveel duivenmelkers er ooit waren. “In de Heggetraat alleen al waren er vijftien.” Nu telt de vereniging nog zo’n vijftig actieve leden. “Je moet natuurlijk wel de ruimte hebben, je moet een hok neer kunnen zetten.” De drie liefhebbers hebben de ruimte. Daar hebben ze ook voor gezorgd. Hans: “Toen ik ooit een huis ging kopen liep ik meteen door naar de tuin om te kijken of ik daar wel een hok kwijt zou kunnen.” Veel aanwas is er tegenwoordig niet meer. “Maar we krijgen nog wel wat nieuwe leden.” Nieuwelingen kunnen op advies en hulp rekenen. Jan “Mijn duiven verkoop ik niet, bij mij kun je ze krijgen.” De Trouwe Duif bestaat op 22 oktober officieel honderd jaar.
